نفیسه

چه لقمه ها که گرفت ازتنم سم مرکب 

زمین گذشت وکنون تکه های من مانده

منی که قاسم بودم دگرشدم نیستم 

بروی خاک خودم نه !که جای من مانده

تنم ضریح شده حفرحفره ام کردند

دراین بدن حرم مجتبای من مانده

هزارسنگ سرم را نشانه رفت عمو

هزارجای شکسته برای من مانده

مرابه سینه گرفتی ولی مراقب باشید

که میبری تنم ودست وپای من مانده

عروس من دم خیمه نشسته منتظراست 

به دست های کبودش حنای من مانده